Zorgakkoord

Of het bij veel huisartsen het geval is, weet ik niet, maar bij de mijne bestaat het  inloopspreekuur niet meer. Komt door corona. Toen kon het uiteraard niet en blijkbaar beviel dat prima. Je moet nu bellen voor een afspraak, wat voor- en nadelen heeft.
Prettig is de wachtkamer die nooit meer vol is. En ook dat je niet meer bij de balie aan de assistente moet uitleggen waarvoor je komt. In de benauwende stilte in die volle wachtkamer worden je woorden letter voor letter geabsorbeerd. Je wilt niet altijd weten waarvoor iemand daar is: “Er komt de hele tijd van alles uit.” Daar ga je dan als wachtende toch over nadenken in de vroege ochtend. Of: “Mijn vrouw zegt dat het stinkt.” 
Wat ook verleden tijd is, zijn de gesprekken die patiënten onderling over hun gehavende gezondheid voeren: “Welke zalf heb jij nu? Van de vorige kreeg ik overal jeuk.”
Nu zitten er twee of drie hulpbehoevenden. Dat is overzichtelijk.
Het maken van een afspraak is echter niet altijd eenvoudig. Bij mijn huisarts zijn de assistenten medisch geschoold, wat prettig is, maar je moet wel krachtig motiveren waarom je de dokter wilt spreken. Ik heb gemerkt dat het helpt als je vertelt dat je zelf al van alles hebt geprobeerd: “Paar keer per dag ijs erop en de hele week slik ik al paracetamol. O ja, kwam mijn fysiotherapeut tegen bij de bakker en die zei dat het niet vanzelf overgaat. Hij adviseerde dat er een foto gemaakt moet worden.”
Kijk, dan ben je goed bezig en kun je door naar de volgende ronde.
Fijn dat er nu een nieuw zorgakkoord is: je mag een kwartier bij de huisarts zijn in plaats van tien minuten. Voor dat kwartier moet je natuurlijk wel iets hebben dat er helder in hakt. Ook weer goed voorbereiden.