Zorgeloos

Op een rommelmarkt in Noord-Frankrijk kocht ik een eierstandaard zoals je die in sommige, meestal oude cafés ziet, op de bar. Hoort in een café, vind ik. Net als een pan waarin hartige gehaktballen goedmoedig in de jus liggen te pruttelen.
Tevreden wilde ik met mijn aankoop naar buiten lopen, toen ik naast de uitgang een sombrero zag liggen, een gaaf exemplaar. Niet dat ik aanvechting voelde die aan te schaffen, maar ik dacht meteen aan amusement uit een verdwenen tijd, mijn jonge jaren, toen we pas televisie hadden. Als er in een amusementsprogramma een zanger met een sombrero op ten tonele verscheen, wist je genoeg: het lied vertelde een verhaal dat zich in Spanje of Zuid-Amerika afspeelde. Ging bijna altijd over een liefde die zich nog moest ontwikkelen of een die een tragisch einde kende. De sombrero gaf het geheel iets luchtigs, ja, zorgeloos.
Ik kijk niet vaak televisie, maar het is me wel opgevallen dat je nooit meer een sombrero ziet op een zingend Hollands hoofd. Waarschijnlijk past die niet meer bij het amusement waaraan nu behoefte is. Sombrero zal te oubollig zijn. Maar als ik per ongeluk Nederlands amusement zie, vind ik het meeste dommer dan oubollig. Misschien is de sombrero grensoverschrijdend, ik weet het niet.
Gisteren las ik dat Wie van de drie terugkeert. Ook amusement uit verre dagen. Het is, geloof ik, al eerder herhaald, maar dat heb ik niet meegekregen. Ook oubollig trouwens, maar waarom niet? Kan geruststellend en kalmerend zijn.
Patty Brard komt ook met een spelletje. Ja! Mensen gaan op reis en krijgen opdrachten. Kun je een ton winnen. Brard: “Voor geld doen ze wel heel veel, dat is grappig om te zien.”
Ai, ai, ai, waar is mijn sombrero. Caramba!