Zorgvuldig

In de treinsoort die om raadselachtige redenen `Sprinter’ wordt genoemd, zijn in de 1e klas de stoelen blauw, in de 2e klas rood. Dat is het verschil. Ik heb een OV-chipkaart 1e klas, dus ook in de Sprinter weet ik wat mijn plaats is.
In de coupé waarin ik voor me uit zit te staren, komt een man binnen in een wit pak. Uiteraard telefoneert hij, want als je niet telefoneert, besta je niet. De taal die hij spreekt, lijkt op Pakistaans. Hij heeft een papieren zak bij zich en ik ruik meteen wat daarin zit: een broodje hamburger afkomstig uit de hamburgerketen die op veel stations een vestiging heeft. Die geur is goed te doen als je je in zo’n vestiging bevindt, in een treincoupé staat die je meteen tegen. Er komt nog bij dat ik lichte weerzin voel tegen eten op plekken die daarvoor in principe niet bedoeld zijn. Is een kinderachtige houding, ik weet het, maar kan er niets aan doen, heb echt geprobeerd me er niets van aan te trekken.
De man gaat zitten, beëindigt het telefoongesprek en ontdoet de hamburger van de verpakking. Het is net alsof hij een kostbaar geschenk onthult. Dadelijk zet hij zijn tanden in het product en ik houd mijn hart vast voor zijn witte pak. Al snel blijkt dat het wegwerken van een hamburger voor hem een vorm van kunst is. Na een kleine hap, bijt en likt hij ook alles weg wat er tussen de twee broodjeshelften te voorschijn floept, zoals sla en uien en vooral saus die een alarmerende kleur heeft als je een wit pak aan hebt. Hij gaat zorgvuldig te werk, hij likt zo nu en dan ook de vingers schoon waarmee hij het broodje vasthoudt.
De vage woede die ik voel, komt ook voort uit mijn onvermogen in een wit of licht pak welk voedsel dan ook tot me te nemen. Ik mors meteen, juist als ik het krachtig wil voorkomen. Die concentratie heeft een verkeerd effect. Wil ik begrijpen, maar lukt niet. Ondertussen sprint de Sprinter traag door het landschap.