Slenterend

Zaterdagochtend hoorde ik op de radio dat wintersporters die uit Oostenrijk terug naar Nederland wilden, in een file stonden bij de Duitse grens. Mag natuurlijk niet, maar ik knik dan een beetje spinnend, blij dat ik niet in die file staat. En ook blij dat ik niet in Oostenrijk ben geweest om daar aan wintersport te doen. Ik ben niet goed in wintersport, terwijl ik het in principe een sympathieke vrijetijdsbesteding vind. Lekker buiten ook. Maar ja, ik krijg de ski’s niet eens aan. Ik wil hier heus niet de onhandige hansworst uithangen, maar ik weet waarover ik het heb, Drie jaren achter elkaar heb ik het geprobeerd en als ik de ski’s aan ging doen, trok ik belangstelling. Maar goed, ik sta dus niet in de file bij de Duitse grens. Prettig is dat. In het nieuws wordt gemeld dat de file er niet alleen is vanwege het drukke verkeer naar huis, maar dat ook de vluchtelingenproblematiek een rol speelt. Bij de grens wordt er scherp gecontroleerd. Vreemd het woord `vluchtelingenproblematiek’ ineens tegen te komen binnen de context van wintersport. Zegt ook iets over de staat van Europa. Ik ben dus als aspirant wintersporter in Oostenrijk geweest. Ken die file. Een keer stond ik erin in een auto waarmee van alles was, te beginnen bij de contactpuntjes. Het was een Citroën 2CV, een Eend, en daarin spelen de contactpuntjes een grotere rol dan in andere voertuigen. Samengevat: als je slenterend voort moest gaan, wat in een file het geval is, stopte de auto er vaak mee. We moesten dan iets met de contactpuntjes doen, ik weet niet meer wat, wel dat het met zachte hand moest gebeuren, met Fingerspitzengefühl, een woord dat we alleen maar uitspraken omdat we ons in de buurt van de Duitse grens bevonden. Een van de koplampen viel soms uit en die moest je dan weer áán schoppen. Was ik goed in. Heb het gevoel dat ik veel van die file geleerd heb. Zit hem in het Fingerspitzengefühl.