Rust

De vrouw van een vriend is onlangs regelmatig, ik geloof dagelijks, gaan breien. Daar had ze nooit tijd voor, ze heeft een erg drukke baan, maar ze doet het om tot rust te komen. De vriend zegt: `Het werkt.’ En hij houdt iets omhoog wat ze pas gebreid heeft: een pannenkoek. Van wol dus. Heb ik over gehoord: dat er veel nutteloze, grappige dingen gebreid worden, gebreide taartpunten, gebreide lippenstiften, enzovoort. Ik wil `leuk’ zeggen, maar zeg het niet, want weet niet of ik dat vind. Wat heb je nu aan een pannenkoek van wol? Die kun je niet aantrekken, ja, op je hoofd leggen, maar wat wil je dan. Dat iemand zegt: `Er ligt een pannenkoek op je hoofd’? Misschien komen daar wel interessante gesprekken van, gesprekken waarvan het leven een beetje begint te kantelen. De vriend zegt dat hij het ook geprobeerd heeft. Hij is ook aan een pannenkoek begonnen. Ik vraag of ik die mag zien. Nee, dat mag nog niet, pas als die klaar is. Ik vind dat vreemd, maar weer niet zo vreemd dat ik er een punt van maak. Weer zegt hij: `Het werkt.’ Hij merkt dat hij er tot rust van komt. Ik knik. Mensen verzinnen telkens nieuwe bezigheden om tot rust te komen. In mijn omgeving ken ik niemand die met een kleurboek in de weer is, behalve kinderen. Maar ik weet dat er ook veel volwassenen kleuren. Om tot rust te komen dus. Daarover wil ik helemaal niet oordelen, waarom zou ik? Toch moet ik er niet aan denken. Ook niet aan breien. Niet dat ik me er te goed voor voel, o nee. De vriend vraagt hoe ik tot rust kom? Die vraag kan ik helaas niet beantwoorden. Ik zit soms een kwartier in een fauteuil op mijn werkkamer terwijl ik aan niets probeer te denken, maar dat is nog steeds een pittig karwei. Of een avontuur van Kuifje lezen, wat ik meestal in bed doe, maar ik weet niet of die rust telt. Het gaat om een andere rust, geloof ik. Rust als onderdeel van je dagelijks leven. Kom op, denk ik nerveus.