Koffie

Niet iedere dag sta ik erbij stil dat we in een afroepeconomie leven. Daarin heet de niet-officiële klusjesman een `jobber’. Als ik het goed begrijp moet een jobber een man of vrouw zijn die alles kan, in huis, zonder ervoor geleerd te hebben. Tussen de 15 en 20 euro per uur. Er zijn websites voor en apps natuurlijk, maar telefonisch afspreken kan natuurlijk ook. Of er veel nieuws onder de zon is, kunnen we, geloof ik, niet zeggen. Deze klusjesmannen waren er altijd al. En klusjesvrouwen, haast ik me eraan toe te voegen, hoewel ik er nog nooit een over de vloer heb gehad. Laat ik duidelijk zijn, in ieder geval voor mezelf: mij kan het niet schelen hoe de klusjesman (of – vrouw) is gaan heten, als hij maar doet wat hij belooft. Het maakt me ook niet uit of het een officiële of niet officiële klusjesman is. Er zijn maar een paar dingen die ik wil, behalve dat hij vakkundigheid manifesteert. Dat is bijvoorbeeld dat ik erop kan rekenen dat hij op een afgesproken tijdstip komt en niet `waarschijnlijk vrijdag, ergens tussen 9 en 3’. Voorts verwacht ik enige mensenkennis, hoeft niet veel te zijn, maar hij moet me bijvoorbeeld niet ineens vragen: `Handmatig of automatisch’, terwijl ik echt niet weet waar hij op doelt. Ook wil ik niet dat hij veel te lang hoofdschuddend naar bijvoorbeeld een schakelaar staat te kijken en na een minuut of vijf aan mij vraagt: `Waar heb je die vandaan?’ Ik ben een thuiswerker en heb geen tijd om urenlang aan de keukentafel tegenover elkaar te zitten, terwijl de klusjesman klaagt over alles waarover te klagen valt, en ik beleefd luister. Het klinkt ongezellig, maar dat doe ik niet meer, niet alleen omdat ik het jammer vind dat ik voor die uren moet betalen. Daarom ben ik tégen klusjesmannen die meteen na binnenkomst zeggen: `En dan is er koffie.’ Ik wil die koffie heus wel klaarzetten, maar denk vooral: pleur op met je koffie. Ben ik moeilijk?