Rafelrandje

Het heeft iets: je hebt een, laat ik zeggen, openbare carrière en daarin doe je iets waardoor die carrière mislukt, dus door eigen schuld. Iedereen weet dat, want alles is geregistreerd door de media. Je zit daarna met de gebakken peren. Nu kun je naar die gebakken peren blijven kijken, maar je kunt er ook iets mee doen. Ben daar een groot voorstander van. Als je bij de pakken neerzit neem je het leven niet serieus. Of véél te serieus – ligt er maar aan hoe je het bekijkt. Zo lees ik met instemming een verslag van een succesvol optreden van FC De Rebellen: voetballers die niet meer voetballen, maar `een rafelrandje’ hebben, gaan het in theater om daar, ja wat? Ja, leuk te vertellen over wat er misging. Glenn Helder bijvoorbeeld die dieper dan diep zonk. John de Wolf die zichzelf als matennaaier (bij spelletje kaart) min of meer buiten spel zette. Ik zag een foto van het optreden. Daarop is John de Wolf te zien die demonstreert hoe hij in de gebroken neus van een tegenstander kneep. Dat soort humor. Want uiteindelijk gaat het om humor en na de pauze om voetbalhumor, een aparte tak van humor, zoals poepen in de schoenen van je teamgenoot, dat soort dingen. Volle zalen, begrijp ik. Ik hoef er niet per se heen, maar ik houd van een montere omgang met zwakheden. Is er niet het gezegde dat je van je zwakte je kracht moet maken? Snel een bruggetje naar de woordvoerder van Geert Wilders, Michael Heemels. Hij is geen woordvoerder meer, want verdwaalde in drank- en drugsproblemen (zijn achternaam werkt mee) en deed ook een greep in de partijkas. Interessant de lijst te bestuderen van mannen en vrouwen die binnen de PVV al snel ongeschikt bleken voor zo’n beetje alles. Oplichterij, gewelddadigheid, ga zo maar door. De grootste mislukking is natuurlijk de persoon of commissie die dit soort tuig aanneemt. Theaterprogramma? Lacht U Mee Om De PVV! Misschien verhelderend amusement.