Bankstellen

Wat is het toch een werk om je ergens thuis te voelen. Sommige mensen hebben er talent voor. Iedere omgeving is de hunne. Ik ben jaloers op dat talent. Hoe doen ze dat toch? Begint waarschijnlijk in je hoofd, maar daar moet je dan wel ruimte hebben. Het moet niet vol van alles zitten wat je niet kunt beheersen. Niet te veel onzekerheid of angst of heimwee. Ik denk eraan nu ik de afgelopen dagen burgemeesters van kleine gemeenten hoor pleiten voor kleinschalige asielopvang. Is beter dan de grootschalige aanpak, zeggen ze. Ik zag foto’s van de huisvesting die de burgemeesters graag zien. Zware bankstellen met kussens erin. Je ziet de goede bedoelingen meteen beter dan de praktische benadering van een veel te grote groep ontheemde mensen. Het Centraal Opvangorgaan is echter tégen. Het lijkt een organisatie uit een nare film die zich in een verre toekomst afspeelt, keiharde sciencefiction : het Centraal Opvangorgaan. Iedereen is er beducht voor. Je moet uitkijken met wat je zegt en doet, want voordat je er erg in hebt, zit je muurvast in de klauwen van het Centraal Opvangorgaan. Volgens een van de burgemeesters van de kleine gemeenten vindt het Centraal Opvangorgaan dat vluchtelingen – ik zeg het nu in eigen woorden- het niet al te gezellig mogen hebben. Alsjeblieft niet veel warme contacten met de vrijwilligers. En zéker niet leren fietsen en zwemmen. Deze activiteiten worden met name genoemd. Blijkbaar is het zo dat je je te veel hecht aan de Nederlandse omgeving als je dat kunt. Binnen het Centraal Opvangorgaan zullen ze hierover nagedacht hebben: `Let goed op, jongens. Ze mogen niet gaan fietsen of zwemmen!’ Wat moet je doen om je ergens thuis te kunnen voelen, wie moet je zijn? Je thuis voelen is iets anders dan ergens thuishoren. Het laatste is niet voor niets één woord. Waar begint zoiets, je thuis voelen. Met fietsen en zwemmen? Op een bankstel met leuke kussens?