Verspillen

Helaas vind ik nooit de rust om boeken over drukte te lezen. Ik ruik er wel aan, ook letterlijk – ik ben een boekenruiker, maar kan me niet tot volle aandacht zetten. Komt ook doordat ik denk dat ik weet wat erin staat en met wat ik weet he-le-maal niets doe.

Nu ligt er bijvoorbeeld een boek op tafel van de Engelse psycholoog Tony Crabbe. Titel: `Nooit meer te druk. Een opgeruimd hoofd in een overvolle wereld’. Net als in de titel staat er veel in het boek. Hij stelt bijvoorbeeld vast dat we te vaak zeggen dat we het te druk hebben. Als je iemand tegenkomt, valt het woord `druk’ binnen drie seconden. Heeft hij gelijk in. Ik maak me er ook schuldig aan, misschien ook omdat ik bang ben voor een te lang gesprek dat me overvalt. De psycholoog zegt dat we door het over drukte te hebben laten zien hoeveel we wáárd zijn. Ook daar zit iets in. Ik neem me meteen voor het minder te zeggen.

Verder vindt hij dat we onszelf moeten gunnen tijd te verspillen, ja, ruimte te maken voor leegte. Ik ben er trots op dat ik me nooit verveel, maar verveling is juist goed, lees ik. Terwijl je je verveelt, kunnen er goede ideeën ontstaan. Hoe verveel je je? Door met iemand over het weer of drukte te praten? Ergens gaan zitten waar niets gebeurt? Maar dan zorg ik er onmiddellijk voor dat er héél veel in mijn hoofd gebeurt. Bijna een automatisme. Daar héb je het weer: door me af te vragen hoe ik me verveel zet ik een aandachtspunt op een innerlijke lijst die al veel te lang is! En het boek wil me leren dat ik mijn hoofd juist op moet schonen. Hoe? Het staat er: door als je ineens door een gedachte wordt overvallen, die op te schrijven. Je moet er niet dieper over nadenken. Als ik iets in mijn notitieboekje opschrijf, kijk ik ook naar mijn vorige notitie. Wat heb ik daar mee gedaan?

Misschien moet ik toch een kleurboek-voor-volwassenen kopen, me bij een kleurgroep aansluiten.