Hoedje

Als ik naar de foto van de daders kijk, probeer ik er zoveel mogelijk over te denken. Ze duwen een bagagekarretje voort, ze kijken om zich heen zoals mensen doen die dadelijk vertrekken (je kijkt dan anders dan wanneer je op weg bent naar de supermarkt). Twee van hen zijn dood, de ander is voortvluchtig, maar misschien inmiddels gepakt of ook dood. De laatste ziet er anders uit, niet in het zwart, hoedje op en – belangrijk- hij heeft geen zwarte handschoen aan. De andere twee wel: daar zit de ontsteking in. We moeten dus gealarmeerd zijn wanneer we op een station of waar dan ook iemand rond zien lopen met één handschoen aan. Ik ken een violiste die dat heeft, maar zij is onschuldig.
Wat doe ik wanneer ik iemand zie met één handschoen? Ja, een autoriteit waarschuwen, maar stel dat ik die niet meteen zie. Iets tegen omstanders schreeuwen?
Ik kijk weer naar de foto van de mannen. Ze weten dat ze dadelijk een gruwelijke daad begaan, ze weten ook dat ze daar niet meer over na kunnen denken, maar over dat laatste kan ik niet oordelen. Misschien zijn ze ervan overtuigd dat ze er over een paar minuten ontspannen om kunnen lachen in de eeuwigheid. De foto is niet scherp, ik kan de blik in hun ogen niet zien. Ze zijn met een taxi naar Zaventem gereisd. Met hun drieën. Ze hadden vijf koffers bij zich, maar de taxi was daar niet groot genoeg voor. Er konden maar drie koffers mee. Daarover maakten ze ruzie met de taxichauffeur. De chauffeur kon later aan de politie vertellen waar hij hen had opgehaald, wat speurwerk scheelde.
Als ze op de luchthaven lopen, hebben ze dan afscheid van elkaar genomen? Wist de man met het hoedje dat hij zijn bom niet zou laten afgaan? Of was hij het toch al niet van plan? Hij heeft geen handschoen aan. Wat was zijn bedoeling?
Ah, het woord `bedoeling’ is gevallen. Iedereen is bang. Dat is de bedoeling. Maar wat is daarna de bedoeling?