Lentezonnetje

Er zijn van die krantenfoto’s die ik al mijn hele leven ken. Ze horen bij de seizoenen, bij wat karakteristiek voor die seizoenen is.
Ik noem de foto van een postsorteercentrum in de week voor Kerstmis, de medewerkers hebben vermoeide gezichten en kersmutsen op. Onder de foto staat ieder jaar hetzelfde: dat men de drukte niet aan kan, maar toch alles op alles zet om de kerstpost op tijd te laten bezorgen. Dan is er de foto van een stil herfstbos in whiskykleuren. Wat daaronder staat, schiet me niet meteen te binnen. Op de derde maandag van september is er de foto van paarden die in rookwolken op het strand trainen. Die paarden trekken de dag daarop de gouden koets, dit jaar dus een andere koets, of lopen mee in de stoet. Eronder wordt vermeld dat de paarden zo wennen aan ongeregeldheden. Dan is er uiteraard de foto van een te vol strand, met mensen, niet met paarden, waarbij staat dat het gisteren eindelijk een echte zomerdag was en dat velen vertier zochten enzovoort. Ook iets over `drukte op de wegen’.
Deze dagen, misschien gisteren of vandaag, anders morgen of overmorgen, is er de foto van een vol terras. Of van mensen die genietend op een bank in het park zitten. Onder de foto hangt een toelichting waarin het woord `lentezonnetje’ voorkomt.
Op deze foto’s kan ik niet wachten. Natuurlijk zijn het clichés, maar ze moeten gemaakt en gepubliceerd worden. Ze horen bij het verstrijken van de tijd, bij onze pogingen vat te krijgen op dagen die ons veel te snel ontglippen. Door zo’n foto lijkt alles wat minder rap voorbij te gaan.
Op een foto van een vol terras zal ik nooit te zien zijn. Het is een plek die ik mijd. Voor mij moet een terras klein zijn en in de schaduw, maar ja, zeggen de officiële levenskunstenaars, wat heb je aan zo’n terras? Wat een groot en bomvol terras betreft doe ik het dolgraag met de foto! Dan voel ik hartstikke veel opluchting.