Virtuoos

Prince was een groot kunstenaar en als zo iemand dood gaat, wordt de wereld meteen een beetje lelijker. Ik heb even gezocht of ik nog muziek van hem in huis had, maar kon niets vinden. Allemaal verdwenen tijdens Grote Opruimingen. Dan val ik ook maar met de deur in huis: ik heb het altijd jammer gevonden dat ik niet zo van zijn werk hield. En ik wilde het graag met hart en zien weergaloos mooi vinden. Ik wist ook dat het dat was, maar ik vond het niet.
Altijd voelde ik lichte jaloezie als men zich in mijn omgeving maanden lang verheugde op een concert van hem. Die spannende vreugde wilde ik ook beleven.
Ik weet nog goed dat ik in 1982  `1999’ kocht, een langspeelplaat (goed woord), en ik luisterde met ingehouden adem. Maar toch kreeg ik er niets mee. Ook niet met wat er daarna kwam. Uiteraard heb ik mijn best gedaan uit te leggen waarom dat was, al was het alleen maar omdat ik het zelf wilde begrijpen. Misschien is het allemaal wel té uitstekend. Ik heb het niet over zijn missers, het routinewerk, nee, over zijn hoogtepunten. Virtuoos – dat is de typering. Virtuositeit interesseert me zelden, omdat het zo `gesloten’ is – ik kan het niet anders zeggen.
Ik houd van rockmuziek waarin het brutaal rommelt, niet alles op zijn plaats staat en je ook mislukte pogingen hoort. Prince stond boven het gerommel. Als je sommige mensen moet geloven, stond hij boven min of meer alles. Dat irriteert me.
Ik ken twee mensen die met hem gewerkt hebben. Uiteraard vraag ik daar soms iets over, maar ook weer niet te veel, waarschijnlijk omdat het toch allemaal vér weg blijft. Een van hen heeft ook het bed met hem gedeeld. Dat is ook algemeen bekend. Maar geen woord erover. Ja: `Ik heb het leuk met hem gehad.’ Leuk? Leuk? Hoezo leuk? Misschien vergelijkbaar met Nederlandse ministers die in een koninklijk palies thee drinken. Daar houd je je mond over, anders kun je het schudden.