Betekenis

Vanaf 1981 schrijf ik columns en zaterdag had ik er voor het eerst geen over Moederdag. Nu valt daar ook niet zo veel over te schrijven, maar juist daarom maakte ik er toch een gewoonte van. Gebeurtenissen waarover nauwelijks te schrijven valt, kan ik enorm aantrekkelijk vinden.
Dat ik er niet over schreef kwam natuurlijk doordat mijn moeder deze Moederdag niet meer meemaakte. Zij vond Moederdag een onzinnige kwestie, maar we deden er altijd wel iets aan, in haar aanwezigheid of van een afstandje. Mijn vader uitte zich ook zo nonchalant over Vaderdag, maar in die nonchalance proefden we de vage zorg dat we de dag vergaten. Ook daarom namen we bij onze moeder het zekere voor het onzekere.
Dit jaar was er dus niets aan de hand. Ja, de Moederdag is uit mijn leven verdwenen, niet helemaal natuurlijk, maar als zoon, bedoel ik, en ook als kleinzoon, want toen de moeders van mijn ouders nog leefden, gingen we daar ook heen op Moederdag, of de dag ervoor. Gisteren vond ik Moederdag ineens toch veelbetekenend, zonder dat ik veel over die betekenis kan zeggen. Uiteraard zak ik weg in gedachten over alles wat voorbijgaat, maar ik ben in principe niet zo’n wegzakker, wel een mijmeraar. Is iets anders, want als je wegzakt, haal je de beweging uit de tijd die je hebt, en dat mag niet. Toch merkte ik gisteren dat ik even vastzat in de gedachten waarover ik het nu heb, op de stille zondagochtend. Dan loop ik graag door het openbare leven dat nog stil is. Dan krijgen hangende gedachten alle ruimte. Het gulle lentelicht hielp hier gisteren bij. Ik zag een man en een vrouw uit een auto stappen. De man droeg een cadeau waar een vlammende moederdagstrik omheen zat. Het cadeau had een ronde vorm. De man en de vrouw keken furieus.
Mijn moeder zei vaak dat het altijd Moederdag was wanneer haar kinderen er waren. Een helder en stralend standpunt. Erg vrolijk dacht ik aan haar.