Suiker

Je hoort niet zo vaak meer dat iemand een kletsmajoor wordt genoemd. Misschien is het een te ouderwets woord. Net zoals smulpaap. Een kletsmajoor is een lulhannes geworden en een smulpaap een vreetzak. Toch denk ik nog vaak: wat een kletsmajoor. Sommige woorden raak je niet kwijt.
In mijn kindertijd kwam bij ons thuis een oom die geen echte oom was, oom Ton, en als mijn moeder hem vroeg of hij een kopje koffie wilde, zei hij niet ja of nee, maar begon hij van alles over koffie te vertellen. Hij had zichtbaar zin zichzelf te horen spreken. Na een minuut of vijf vroeg mijn moeder: `Toch alleen suiker, Ton?’
Ik hoorde toen voor het eerst het woord kletsmajoor. Ik wist dat een majoor hoog in het leger was en ik snapte dus wat er bedoeld werd met kletsmajoor, ook omdat ik inmiddels begrepen had dat kletsen iets anders was dan wat zeggen. Kletsen was praten zónder iets te zeggen, vooral geluid maken. Ik hoor veel mensen die denken dat ze aanwezig zijn door te kletsen, door alleen maar geluid te maken. Daar kan je de slappe lach van krijgen.
Eergisteren zag ik in De Wereld Draait Door de heer Tunahan Kuzu, leider van de politieke partij DENK. Van die partij weet ik weinig af, kan er dus niet over oordelen. Ik luisterde aandachtig, althans ik probeerde dat, en toen dacht ik: wat een kletsmajoor. Hij sprak vaak het woord `verbinden’ uit, wat in principe een woord is dat voor iets nuttigs staat, maar meer bleef er niet hangen, terwijl hij wel veel geluid maakte en daar enorm tevreden bij glimlachte.
Hij zat daar omdat hij Sylvana Simons had overgehaald zich actief bij zijn partij aan te sluiten. Ik ken Sylvana vaag en weet zeker dat ze daar nú al bijtende spijt van heeft.