Jas

Waar ik blij om ben is dat ik niets gewoon vind. Dat beschouw ik niet als een verdienste, het is een manier van leven. Altijd gaat het erom hoe je naar iets of iemand kijkt, hoe je luistert, hoe je nadenkt over het alledaagse dat je overkomt. En na een paar seconden weet je al dat niets is wat het lijkt te zijn. Er is altijd wat meer aan de hand. De gewoonste zaak van de wereld bestaat niet.
Toch betrap ik mezelf er soms op dat ik zeg `Ik wil gewoon…’ en dan volgt er iets wat ik gewoon wil. Bijvoorbeeld gewoon ergens zitten, zonder van alles erbij of eromheen. Gewoon naar het station lopen en in de trein stappen, zonder dat ik leuke en spannende avonturen hoef te beleven in het pretpark van de stationshal. Gewoon een half volkoren kopen, zonder een beslissing te moeten nemen over zonnepitten, zout en mijn gezondheid over een jaar of vijf. Gewoon iemand telefonisch spreken zonder eerst door een keuzemenu van tien minuten te dwalen.
Over een paar maanden komt er jas op de markt, die een `slimme jas’ wordt genoemd. Vooral fietsers hebben er baat bij. Als je in die jas een handgebaar maakt, kun je de muziek op je mobiele telefoon regelen. Voorts trilt de jas als de telefoon gaat. Ook reageert de jas op de routeplanner. Dan trilt die ook. Op mijn bureau ligt nog meer informatie over de jas die er verder als een jas uitziet, maar het is wel genoeg zo. Levi’s is een van de producenten van de jas. Ik lees trouwens dat Levi’s ook werkt aan een broek waarmee je je smartphone kunt bedienen, maar graag denk ik daarover: dat zie ik tegen die tijd wel, ja!
Ik houd het nu even bij de jas. Daar verheug ik me niet op, want ik wil gewoon fietsen. Soms ben ik bang zonderling te worden.