Geurkaarsen

De columniste Ebru Umar heeft zich na een beklemmende periode weer door de openbaarheid bewogen, en wel tijdens de Libelles Zomerweek in Almere. Daar interviewt ze politici. Ze noemt het een ideale plek voor haar comeback. Ik citeer uit een interviewtje met haar in De Volkskrant: `Dit is het Nederland waar ik van hou. Hier zijn alleen maar aardige en vriendelijke mensen die insluiten in plaats van buitensluiten. Hier komt de backbone van de Nederlandse samenleving: geen quinoa-etende Randstedelingen, maar de gemiddelde doe-maar-normaal-Nederlander. Hier voel ik mijn thuis.’ Dit is geen standpunt waarmee ze wie dan ook prikkelt of beledigt, maar ik herken me tot op zekere hoogte in de woorden van mijn geplaagde collega.
Afgelopen winter was ik gast op een soortgelijke manifestatie, georganiseerd door het weekblad Margriet, en dan waan je je in een conflictloze wereld zonder ook maar één spatje narigheid. Overal ruikt het naar geurkaarsen, bloemen en `lekkere crèmepjes’. Ook was overweldigend te merken dat de kerstdagen niet ver weg waren. Niemand had haast en iedereen was op een aangename manier nieuwsgierig naar een leven dat zich als een warm bad gedroeg. Toen ik na een paar uur weer in de frisse lucht liep, voelde ik diep behoefte me even morsig en heftig aan van alles te buiten te gaan. Dat dan weer wel.
Denkend aan Ebru Umar op het Libelle-feest, denk ik: zo is het leven dus niet. Straks word je wakker en wat dan? Van de andere kant: in omroepland is het zomer geworden, de meeste praatprogramma’s zijn al met vakantie, de meningenmakers zijn naar ver weg vertrokken, het is net of er tot september minder aan de hand is. Nederland is een tijdje een lauw komkommerland.