Helpen

Woensdag scheurde ik een artikel uit deze krant waarboven stond: `Castratie kat goedkoper in tuincentrum’. Stom, maar toen ik die kop voor het eerst zag, las ik over het woord `kat’ heen en vroeg me af of ik iets gemist had. Dat je dus als man ook naar een tuincentrum kan, als je behoefte voelt gecastreerd te worden. Niet dat ik me in zo’n behoefte herken, maar je staat nergens meer van te kijken. Maar toen zag ik `kat’ staan.
Ik scheur vaker een stuk uit dat nog even tot me moet doordringen. Is inmiddels met dit nieuws gebeurd, maar de ijle melancholie die het veroorzaakte, is er nog. Paar keer in mijn leven ging ik met een kater naar de dierenarts om hem te laten helpen. Tegen het woord `helpen’ met deze strekking voel ik altijd bezwaar. Telkens stel ik me iemand voor die hóóg boven me gesteld is, die me aan mijn nekvel naar het ziekenhuis sleept en daar roept: `Waar kan ik Thomas laten helpen?’ De ijle melancholie krijgt dan meteen een wat ander karakter.
Snél terug naar de kater. Bij een dierenarts is de sfeer ingehouden, stil en discreet. In een tuincentrum ligt dat anders. Na de gi-gan-tische parkeerplaats en de ingang moet je eerst door de aanstootgevende afdeling waar geurkaarsen, boeddhabeelden en spuuglelijke decoratie te koop zijn. Levensliederen schallen je om de oren. Ondertussen spreek je je te helpen kat geruststellend toe: `Baasje moet even de dierendokter zoeken.’
Ik geloof best dat de dierenarts daar een echte dierenarts is met veel liefde voor het dier. Maar toch ook weer niet genoeg liefde, anders ga je niet in een tuincentrum je vak uitoefenen. Het is daar goedkoper, lees ik. Ja zeg! En bij de uitgang meestal een kraam met Oudhollandse wafels.