Nasi

Toen mijn moeder was gestorven, bijna twee maanden geleden, moesten we een beslissing nemen over de muziek die tijdens haar uitvaart ten gehore gebracht zou worden. Eén liedje was meteen duidelijk: `Sammy’ van Ramses Shaffy. Toen het populair was, tweede helft jaren zestig, zei ze dat we dát bij haar begrafenis moesten draaien. Dat beloofden we. Ze was toen nog jong, alles was anders, onze levens, de wereld. Toen het door aula klonk, kwam het moment dat ze dat vroeg, sterk terug. Ik hóórde haar meezingen met Shaffy.
Uitvaartonderneming Monuta maakte zondag bekend welke muziek geliefd is bij uitvaarten. `Sammy’ zit daar niet bij, wat ik als een verdienste van mijn moeder beschouw. Wel veel ander Nederlandstalig repertoire als `Mag ik bij jou’ van Claudia de Breij en `Afscheid nemen bestaat niet’ van Marco Borsato. Ik snap wat die nummers op een uitvaart teweeg kunnen brengen. Er zijn ook regionale voorkeuren, zoals in en rond Amsterdam `Er is een Amsterdammer doodgegaan’ van John Kraaykamp. Natuurlijk. Als er een lied bestond dat `Er is een Arnhemmer doodgegaan’ heette, zou het daar ook hoog scoren op uitvaarten. Ik stond te kijken van de voorkeur van Den Haag, het is van Wieteke van Dort: `Geef mij maar nasi goreng’. Ik ken het niet, maar het gaat natuurlijk over band die Den Haag heeft met `ons’ Indië. Kan het niet helpen dat ik het grappig vind klinken. Voor een uitvaart dus. Ik ga het vandaag of morgen beluisteren, maar voor dat moment mijmer ik er graag nog even over.
Soms praten we hartstochtelijk over de muziek die we willen laten horen op onze uitvaart, tijdens het natafelen bijvoorbeeld. Lijsten maken we. Gaat dan meer over het leven dan de dood. Mooi!