Binnenshuis

Er zijn adverteerders die zeggen te stoppen met seksisme in tv-reclames. Ik schrik nog altijd als ik `seksisme’ hoor, want aangezien ik tijdens een van de eerste feministische golven tastend mijn plaatsje in de wereld zocht, steek ik nog steeds meteen de hand in eigen boezem. Je bent sneller seksistisch dan je in de gaten hebt, soms alleen al door iets te dénken.
Maar goed, het gaat nu over reclamespotjes op televisie en daar sta ik buiten. Ik kijk nauwelijks naar die spotjes, wil me er dan ook niet in verdiepen, maar ergens voel ik vage interesse omdat ik me tóch afvraag: wat nú weer?
Grote adverteerders willen af van stereotyperingen die te kort door de bocht zijn, want moderne vrouwen herkennen zich daar niet in. Als ik het goed begrijp gaat het dan vooral om vrouwen die in die spotjes te ouderwets bezig zijn, zeg maar zo’n beetje als vlak na de oorlog toen mannen doende waren met de wederopbouw van het land en vrouwen het huishouden draaiende hielden en verder nergens verstand van hadden. Voor de goede orde: dat laatste beweer ik niet, nee zeg, het is het bééld!
Veel reclame gaat over dingen binnenshuis, een terrein waar de man zich als een debiel gedraagt, omdat hij van niets weet. Als man stoor ik me daar niet aan, maar die opmerking slaat nergens op en typeert me fel. Er is één reclamespotje dat ik aandachtig kan bezien, maar dat komt doordat er iemand in meedoet die ik soms spreek: het is van de Jumbo met een levendig gezin in de hoofdrol, hartstikke leuke vrouw, beetje dommige, kinderlijke man, parmantige kinderen. Die vrouw zorgt min of meer voor alles en heeft een altijd een tophumeur. Dat laatste amuseert me en nu leg ik de vinger op de zere plek. Ja!