Klappen

Het eerste nieuws is vaag: truck rijdt in op menigte. Paar seconden later krijgt die menigte een typering: fééstende menigte. Ik hoor het, maar ben er niet meteen met mijn gedachten bij, besef niet dat het een ramp is. Begint na een minuut of vijf duidelijk te worden. Ik vervang de radio door televisie en zie onder in beeld staan dat er om 23.45 uur een extra uitzending van het journaal is in verband met de aanslag in Frankrijk. Het woord is gevallen: aanslag.
We hielden Frankrijk angstvallig in de gaten, de propvolle tribunes tijdens het EK, al die toeschouwers bij de Tour. We hielden ons hart vast voor een gebeurtenis waaraan we niet wilden denken. Misschien werd dát wel de gebeurtenis: dat die niet plaatsgreep.
Nog steeds donderdagavond, middernacht, de extra uitzending is begonnen. In die onheilspellende chaos is er ineens de foto van de witte vrachtauto. Die doemde vanuit het niets op. De chauffeur ervan is inmiddels dood. Voor zover dan bekend heeft hij al voor dertig andere doden gezorgd, `maar dat aantal kan oplopen’. Ooggetuigen komen aan het woord, in de war en emotioneel. Ze hebben het over `doffe klappen’, het geluid waarmee mensenlevens eindigen. Op televisie zien we onduidelijke beelden, terwijl de nieuwslezer zegt dat ze de schokkende beelden niet uitzenden. Ik denk dan aan de schokkende beelden waarvan ik geen getuige ben.
Uren later is het dodenaantal groter geworden. Op de radio is een hoogleraar aan het woord die alles weet van terrorisme: de chauffeur van de witte vrachtwagen was een eenling. Hij legt iets over die eenling uit, ook over vergelijkbare eenlingen en vooral dat die niet te stuiten zijn. Wisten we al, maar toch. Zomer in Europa.