Verwilderd

Voor mij zijn de Olympische Spelen iets dichterbij dan anders, want mijn buurvrouw gaat erheen. Niet als sporter, maar om er te filmen. Ze maakt een documentaire over de zwemploeg. Daar is ze al enige maanden mee bezig en ik als buurman weet ik er inmiddels ook meer van af dan ik ooit had durven denken. Over eetgewoontes en ontspanningsmomenten bijvoorbeeld.
Documentaire is trouwens een te klein woord. Het is meer dan dat, maar wat dat is, kan ik nog niet zeggen, want ik heb nog niets gezien. Komt binnenkort. Om zich rustig te kunnen voorbereiden heeft ze haar man en zonen naar een vakantiehuis in Frankrijk verplaatst.
Ik bel bij haar aan om afscheid te nemen. Ze is niet alleen buurvrouw, maar ook vriendin. Ze doet verwilderd open en heeft weinig kleren aan. Het is aan haar te zien dat het niet de bedoeling is dat ze er nu zo uitziet. Ze telefoneert met haar moeder die ik ook ken. Is een chaotisch gesprek. Ze geeft me de telefoon: `Praat jij maar even met haar.’ Doe ik graag.
Mijn buurvrouw rent naar boven. Als ze weer naar beneden komt, rond ik net het gesprek met haar moeder af. Ze is nu weer volledig gekleed, de buurvrouw dus, van haar moeder weet ik het niet.
Wat is er aan de hand: de poes heeft zojuist fors in haar volle openstaande koffer geplast. Het is mijn zorgpoes tijdens vakanties. Overal in de woonkamer liggen kleren waaraan te zien is dat ze zojuist nog in de koffer zaten. De buurvrouw pakt met twee vingers zo’n ding dat om lange microfoons zit, zeg maar een bontje. Je ziet het vaak als mensen buiten worden geïnterviewd. Daar heeft de poes het vooral op gedaan. Misschien is dat straks te merken in de documentaire. Dadelijk komt de taxi. Allemaal topsport.