Zwaaien

Wie gaat onze vlag dragen straks? Ik denk haast nooit `onze vlag’, maar bij de openingsceremonie van de Olympische Spelen wel. Misschien omdat het allemaal zo allesomvattend is. De wereld gedraagt zich alsof iedereen het niet beter met elkaar kan vinden. Blijdschap, energie, trots, het kan niet op.
Het wordt een latertje, maar ik zie het graag. Het grootste gedeelte van de ceremonie vind ik waarschijnlijk niet te doen. Het is altijd hetzelfde: ontremd exhibitionisme van het gastland met een paar duizend dansers. Hoort erbij, ik zeur er echt niet over. Vannacht zijn het `diverse facetten’ van het Braziliaanse leven. Zo heet het altijd: diverse facetten. In het commentaar worden die facetten dan toegelicht. De verslaggever is altijd goed gedocumenteerd. Moet ook wel, want je kunt het moeilijk over iets anders hebben. Ik zal aandachtig zitten kijken, want wat weet ik van Brazilië?
Maar ja, waar het mij om gaat is natuurlijk de eindeloze stoet sporters. Met de vlaggen dus. Het heeft iets ouderwets, zonder dat ik kan zeggen waarom, maar het kan me niet lang genoeg duren. En op een gegeven moment weet je: dadelijk Nederland! Ik heb dan de neiging even te gaan staan en terug te zwaaien, maar dat doe ik alleen als ik in mijn eentje kijk. De handbalvrouwen lopen niet mee, begrijp ik, want die moeten zich rustig houden van de bondscoach. Jammer, vooral nu we ons eindelijk wat breder voor deze sport gaan interesseren. (Vind het ook zo’n goed woord, handbalvrouwen. `Wat ga je vanavond doen?’ `Hapje eten met een handbalvrouw.’)
Een paar landen zijn door één sporter vertegenwoordigd, in enorme klederdracht. Meestal eilanden in de Stille Oceaan. Ga ik ook even staan.