Aanstekelijk

Aangewezen op de Franse televisie zie ik vooral de Franse prestaties op de Olympische Spelen. Vrijdagavond zat ik zeer te wachten op de hockeyfinale, maar die wedstrijd was hier toch maar een detail. In plaats daarvan zag ik minstens twee sporten die ik niet kende, maar die ruim aandacht kregen omdat Franse vrouwen hoge ogen aan het gooien waren. Een ervan was een vechtsport: twee vrouwen schopten de hele tijd tegen elkaar. Hun handen en armen mochten ze niet gebruiken. Alleen de benen. En in de andere sport stond een groep vrouwen te wachten op een signaal. En als een van hen dat kreeg, begon die te rennen, niet al te hard, nee, op een drafje. Ze rende naar een lange smalle tafel waarop pistolen lagen. Ze pakte er een van, schoot een paar keer (naar een schijf) en rende daarna weer verder, nog steeds niet op topsnelheid. Hoe het verder ging en afliep, geen idee, want er werd overgeschakeld naar een bokswedstrijd.
Daarna was er een spatje van de hockeyfinale, maar echt maar een spatje, want inmiddels had een van de schoppende vrouwen gewonnen. Ze was Frans en huilde, en niet zo’n beetje ook. Ze huilde aanstekelijk. Dat valt me tijdens deze spelen op: er wordt veel gehuild, niet alleen tijdens het volkslied. Meteen bij een overwinning. En als er een gouden medaille op het spel staat, ook bij verlies.
Ik kan het niet helpen, maar vaak doe ik graag bescheiden mee. Bij tranen tijdens het volkslied ga ik lós, als het volkslied tenminste een niet al te hoog of zenuwachtig tempo heeft. De eerste tonen van een melancholiek klinkende hymne zijn al voldoende.
Het verschil met de vorige spelen is dat de wereld er nu anders uitziet. Dat is het. Daarom óók al die tranen.