Bel

Bonnetjes! Altijd die dekselse bonnetjes! Ik geef meteen toe dat ik er ook slordig mee omga. Eet ik tussen de middag ergens een broodje haring en pas als ik weer ver weg ben, vraag ik me af of ik dat nu at vanwege mijn werk of gewoon als mens die zin had in een broodje haring. In het eerste geval ga ik nooit terug naar de haringkar om een bonnetje te vragen, terwijl dat wel zou moeten. De belasting neemt er geen genoegen mee als ik een haring opvoer zonder dat ik kan bewijzen dat ik die betaald heb. Snap ik, want anders is het einde zoek. Nu ken ik een haringverkoopster die er geen punt van maakt voor mij een stuk of tien bonnen te schrijven, maar zoiets zit niet in mijn systeem. Ik ben bovendien geen oplichter. Dat ben je, geloof ik, wel als je een halfjaartje terug opiniërend bezig bent geweest voor dat referendum, voor die activiteit(en) van de referendum-commissie subsidie hebt ontvangen en nu niet meer kunt bewijzen dat je met dat geld opiniërende dingen hebt gekocht. Het schijnt om nogal veel geld te gaan, want de referendum-commissie heeft aan de bel getrokken en dat zo’n commissie niet zomaar. Ik kan het niet helpen, maar vind het grappig. Het was een onzinnig referendum, maar toen bekend werd dat er subsidie was als je op wat voor een manier dan ook campagne voerde, kwamen mensen op ideeën. We herinneren ons de toiletrollen en vooral de stroopwafels. Ik geloof dat die stoopwafelbakker al een tijdje stil aan het leven is. Om al die campagnevoerders werd toen al gelachen, maar niemand zei iets over die subsidie. Met de uitslag van het referendum wordt niets, maar dan ook echt niets gedaan. Er is alleen nog een commissie die bonnetjes wil zien. Geweldig.