Inzicht

In Albert Heijn vraagt een vrouw of ze me iets mag vragen. Het is een kleine, hoogbejaarde vrouw met een zorgelijk gezicht en kleren aan die veel te warm zijn voor deze verpletterende nazomer. Gebeurt vaker dat me in de supermarkt iets gevraagd wordt door een andere klant. De vraag heeft te maken met onze lengte. Of ik een levensmiddel kan pakken dat ver weg op een hoog schap staat? Die vraag vind ik prettig, want dan heb ik tenminste nog iets aan die lengte. Ik probeer er ook een vrolijk gebaar van te maken.
De kleine, hoogbejaarde vrouw stelt echter niet de vraag die ik verwacht. Nee, houdt een pak gehakt omhoog: `Weet u of u dit ook kunt roerbakken?’ Deze woorden overvallen me een beetje. Ze geeft me het gehakt en zegt: `Bij de Jumbo staat het altijd achterop. Als je iets kunt roerbakken.’ Ik draai het pak gehakt om (300 gram) en lees de informatie op de achterkant. Het woord `roerbakken’ kom ik niet tegen. Ik moet dus een eigen inzicht mobiliseren, maar ja, ik ben zelf niet zo’n roerbakker. `Volgens mij wel, mevrouw. Volgens mij kunt u het meeste vlees roerbakken.’
Ik voel dat ik er nog iets aan moet toevoegen: `U moet het wel op het juiste moment in de pan doen.’ Ik geloof niet dat dit advies ergens op slaat, maar het is natuurlijk wel een advies. De vrouw knikt en zegt: `Dank u wel, hoor.’ Ze plaatst het gehakt haast teder in haar boodschappenwagentje.
Als ik verder loop, twijfel ik krachtig aan wat ik zei. Even later hóór ik haar aan een medewerker van Albert Heijn vragen of ze het gehakt kan roerbakken. Die zegt: `Maakt u zich geen zorgen, mevrouwtje.’ Zie je, denk ik, daar gaat het uiteindelijk om: dat we ons zo min mogelijk zorgen maken, altijd en overal.