Kind

Graag ga ik naar de bioscoop. Natuurlijk weet ik dat ik alle nieuwe films vrijwel meteen thuis kan zien, maar de bioscoop heeft nog altijd mijn voorkeur. Het erheen lopen, in de vitrine kijken, de naam van de film uitspreken terwijl je een kaartje koopt, nog een paar minuten wachten voordat je naar binnen mag, voelen dat je nieuwsgierigheid en verwachtingen groter worden, het is allemaal één grote gebeurtenis die ik thuis niet voor elkaar krijg. Ik denk dan ook altijd aan mezelf als kind. Toen had ik dat ook al. Met kind bedoel ik de jongen die ik was, tien, twaalf veertien. Ik merk dat dat kind en ik vaak nog samen naar de bioscoop gaan.
Het kind is er ook nog steeds in andere situaties. Wanneer iemand tegen me zegt dat iets niet mag. Of als ik de eerste kerstboom zie - dan ben ik weer een erg jong kind. In mijn kindertijd was volwassen worden een prominent levensdoel. En toen ik het eindelijk was, nog niet zo heel lang geleden, vond ik er niet zo veel aan. Ik hoopte vurig dat het kind niet verdwenen was. Is het niet. Ik heb soms zelfs zin in kattenkwaad, alleen al omdat ik het zo’n goed woord vind.
Al twee jaar schrijf ik niets over de discussie rond Zwarte Piet. Misschien met je dat wel doen als columnist, maar ik vind het gênant. Waarschijnlijk blijf ik dat vinden.
De Kinderombudsvrouw, Margritte Kalverboer, schreef een rapport over Zwarte Piet. Het werd vrijdag openbaar. Binnenhof onmiddellijk verdeeld! Ja!
Daarin staat dat kinderen het dom en gênant (!) vinden dat volwassenen oeverloos ruziën over Zwarte Piet. Wie het kind in zichzelf nog goed kent, zal hierover niet verbaasd zijn. Uiteraard is de Kinderombudsvrouw vanwege haar rapport weer duchtig bedreigd.