Goudvissenkom

Wat zegt mijn huis over mij? Over mijn gedachten? Vraag ik me af nu ik lees dat mannen en vrouw die bij de politie wilden, thuis bezocht werden. Dat hoorde bij het onderzoek naar hun geschiktheid. Deze vorm van `screening’ is verleden tijd, want er is geen personeel meer voor en ook geen geld. Binnen de politie is men bezorgd over deze gang van zaken, vooral nu er steeds vaker corrupte agenten opduiken. Ik heb de indruk dat dat laatste nog steeds meevalt, maar inderdaad, je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Het blijft merkwaardig dat in een van de rijkste landen van de wereld op veiligheid moet worden beknibbeld.
Het is nog niet helemaal afgelopen met de huisbezoeken, maar dan moet het `meerwaarde’ hebben. Met die meerwaarde bemoeit de AIVD zich. Wat ik interessant vind is hoe aan, wat dan heet, de thuissituatie te zien is of iemand een scheve schaats gaat rijden.
Toen ik nog student was kreeg ik onaangekondigd bezoek van een functionaris van Defensie die naging wat voor vrienden een vriend had die over een paar jaar waarschijnlijk een hoge functie binnen het leger ging bekleden. De medewerker van Defensie vroeg of hij even van het toilet gebruik mocht maken. Ik schrok van dat verzoek, want het toilet had een verontrustende uitstraling. Terwijl hij daar deed wat hij moest doen, schoof ik snel de goudvissenkom en een jaargang Playboy onder het bed.
Stel dat ik bij politie wilde en de AIVD doorgaf dat ik linke soep was, waardoor ik toch huisbezoek kreeg. Wat dan te doen? Ik kijk nu mijn werkkamer rond en voel verwarring. Bijvoorbeeld bordje met daarop Oost West Thuis Best staat, naast een boek over de Rote Armee Fraktion. Lijken details, maar ik besef dat ik kansloos ben.