Wijsmaken

Heb er lang over gedaan, maar dit jaar was het voor het eerst geen punt: wintertijd, dus de klok áchteruit. Ik onthield het vooral door het ezelsbruggetje `voorjaar-vooruit’. Maar het maakt niet uit hoe je iets onthoudt als je het maar onthoudt. Vind het alleen vreemd dat ik er voorheen altijd over na liep te denken, maar het kan best zijn dat ik een soort verzet voelde. Waartegen? Weet ik niet precies. Misschien tegen de gedachte dat we ons iets wijsmaken. Dat we bijvoorbeeld gisteren dachten dat we een uur extra hadden. Ik dacht het ook, hoor, maar telkens dacht ik erbij dat het onzin was, wat ik natuurlijk helemaal niet moet denken. Bij een film wil ik ook helemaal niet denken: het is maar een film. Nee, ik wil geloven wat ik daar zie.
Ik doe nu trouwens net alsof ik de hele wintertijdkwestie onder de knie heb, maar toen ik gisteren met iemand een afspraak maakte voor vandaag, zei ik: `Maar denk erom dat…’ En toen hield ik mijn mond, want ik wilde zeggen: denk erom dat je niet een uur te vroeg komt, want het is dus wintertijd. Maar ik twijfelde. Te idioot voor woorden.
Zaterdag zat ik in de middag op het strand. In de stralende herfstzon. Het was net alsof er nog een beetje zomer was overgebleven. Hier en daar was de zee van goud. Ik was, zoals dat heet, in gedachten verzonken. Over wintertijd, over zomertijd, over hoe alles is wanneer de zomertijd weer aanbreekt. Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik niet meer wist wat die gedachten waren. Je kunt het een leeg hoofd noemen, maar dat was het niet, ik had alleen geen idee wat daar gebeurde. Toen ik gisternacht de klok verzette dacht ik: dat was mijn extra uur, daar op het strand, zonder te weten wat ik dacht.