Potje

Als ik bij de kassa van de supermarkt staat, voel ik een hand op mijn schouder. Die is van een vrouw die zegt: “Door u weet ik hoe dit heet.” Terwijl ze deze fijne woorden uitspreekt, houdt ze een bescheiden balkje omhoog. We kennen het: het is bedoeld om op de kassaband onze boodschappen te scheiden van die van anderen. Ik weet ook wat de vrouw bedoelt. Ik schreef erover in mijn boek Waaitaal. Het woord is: beurtbalkje. Ik vind het een beetje snibbig woord, maar ben blij dat de vrouw erover begint. Zo heb je als schrijver het gevoel dat je meedoet aan het maatschappelijk debat. En mijn ijdelheid wordt gestreeld ja. Aardig vrouw bovendien met een gezicht dat vooral uit lach bestaat.
We hebben het even over het nut van niet al te opdringerige hulpmiddelen in ons dagelijks leven. Een beurtbalkje is een prima uitvinding, hoewel we, vinden we, ook zónder moeten kunnen.
Nu onderbreekt de caissière ons, een vrouw met een verwijtende uitstraling en een permanent ochtendhumeur. Ik zie wat het probleem is. De vrouw achter me houdt het beurtbalkje nog steeds omhoog. Toen ze erover begon, deed ze dat al. De caissière weet niet waar mijn boodschappen eindigen en die van de vrouw beginnen en daarover is ze ontstemd, en niet zo’n beetje ook: “Zo kán het natuurlijk niet.” Ze slaat die woorden nijdig en fel om mijn oren.
Ik zeg: “Ik wil best voor die mevrouw afrekenen.” Maar zij is op de kassa de boel al aan het corrigeren. Misschien begrijpelijk. We moeten er geen potje van maken.
Nu zie ik dat ze een button draagt waarop staat: `Bij mij kunt u contactloos betalen.’ Ja, denk ik, ik wil alles met jou contactloos, maar vind op volle kracht dat ik dat voor me moet houden. Echt, hoor.