Zorgen

De verkoopster van het Straatjournaal was er gisteren niet, wat vreemd is. Ze staat altijd bij de uitgang van Albert Heijn. Ze verkoopt niet alleen haar kranten, maar doet ook aan lichte dienstverlening. Als bijvoorbeeld je boodschappentas doormidden scheurt, schiet ze te hulp. Als je fiets valt, terwijl je er met twee te volle boodschappentassen op wilt plaatsnemen, komt ze assisteren.
Haar krant koop ik nooit, want ik heb thuis al genoeg kranten. Wel geef ik haar minstens eens per week het bedrag dat ze voor de krant verwacht. Ze reikt me die voor de vorm aan, maar ik bedank haar vriendelijk.
Gisteren had ik er wel een willen hebben. Vanwege het interview met Máxima, want daarin legt ze uit hoe ze haar kinderen met geld leert omgaan. Zelf kreeg ze als kind geen zakgeld, maar is ze is toch best goed terechtgekomen. Ze moet nogal wat rare onderdanen op de koop toe nemen, maar toch. Ik wil haar adviezen graag lezen, omdat mijn omgang met geld matig is.
Toen ik kind was kreeg ik zakgeld, maar ik weet niet meer of ik dat genoeg vond of net niet. De zakgeldperiode duurde tot rond mijn achttiende. Daarna zorgde ik voor mezelf. Nou ja, zorgen, zoiets. Geen idee hoe ik dat deed. Ik had altijd te weinig geld, maar daardoor gaf ik het juist graag uit. Pinnen kon nog niet, maar van de bank kreeg je betaalkaarten en daar moest je handig mee omgaan. Ik ben niet handig met geld, maar met die betaalkaarten kon ik uit de voeten, misschien ook omdat geld iets abstracts werd: ik had het niet, maar toch ook weer wel.
Onze koningin leert haar kinderen budgetteren. Dat is een woord dat ik nooit uitspreek, niet omdat ik het minacht, maar omdat het te groot voor me is. Nog steeds.