Opnieuw

Toen Donald Trump gisterochtend (onze tijd) klaar was met zijn overwinningstoespraak, klonk door de zaal het lied You Can’t Always Get What You Want van de Rolling Stones. Trump liet het vaker horen tijdens zijn campagne. De Stones zijn er niet blij mee, maar blijkbaar vindt Trump dat het bij hem hoort: je krijgt niet altijd wat je wilt. Nee, denk je dan, dat is zo, dan krijg je Trump, Amerika krijgt Trump, de wereld krijgt Trump. Wat zegt het over onze tijd? Dat we echt niet meer weten wat we willen?
De nieuwe president had het in zijn speech een paar keer over herbouwen, over opnieuw beginnen met, opnieuw geloven in. Dus niet iets voortzetten, nee, opnieuw beginnen dus. Waarmee? Waarin moest Amerika opnieuw geloven. De Amerikaanse Droom! Ja, dat is een droom van lang geleden, toen mensen dachten dat als je in zo’n droom geloofde, die dan vanzelf uitkwam.
De afgelopen weken hoorde ik vaak zeggen “Ik heb nu al heimwee naar Obama”. Zelf zei ik het ook. Gisterochtend werd dat heimwee uitgewrongen en ik vroeg me af wat het ook alweer was. Heimwee naar zorg en aandacht, heimwee naar een permanente gedachtewisseling, openheid dus, heimwee naar wezenlijke betrokkenheid. En ook natuurlijk heimwee naar die mooie, lichte humor. Dat is allemaal voorbij, want er moet iets opnieuw beginnen. Geert Wilders reageerde al vroeg: “De Amerikanen pakken hun land terug.” Dat wordt de sfeer, dat wordt de nieuwe beweging. De triomf van de hufterigheid, van de grote bek, van het narcisme. Is dit onze eigen schuld? Amerika ligt niet ver weg, dus: is dit onze eigen schuld?
“We moeten anders gaan denken,” zeggen we tegen elkaar. Ja, maar hoe? Hoe denk je terwijl je ondertussen je hart vasthoudt?