Blazen

Toen ik gisterochtend de radio passeerde, kwam daar een geluid uit dat ik niet kon thuisbrengen. De radio stond aan, het geluid hoorde dus bij een uitzending. Het was alsof er vermoeid op een trompet werd geblazen. Ik werd nieuwsgierig naar wat het was. Nog steeds ben ik overal nieuwsgierig naar en daar ben ik blij om. Misschien komt er dag dat ik bij het horen van zo’n geluid denk: iedereen doet maar. Tegen die dag zie ik op.
Ah, daar kwam de presentatrice van het radioprogramma die zei dat het geluid door een midwinterhoorn werd voortgebracht. Ik besefte dat ik nog nooit aan een midwinterhoorn had gedacht. Mooi, rustig woord. En ineens zag ik het instrument wel voor me. Ik moet er dus ooit een plaatje van hebben gezien, maar er kwam toen blijkbaar geen gedachte in me op die blijvend was.
Een vrij groot ding, de midwinterhoorn. Volgens mij ga je er ook niet zomaar een beetje op staan blazen. Nee, je wacht een geschikt moment af. Daar zal de traditie van het instrument aandachtig om vragen. Er werd overgeschakeld naar Eibergen waar een midwinterhoornblazersgroep actief is. Zonder dat ik kan uitleggen waarom, beschouw ik dat als prima nieuws. Een woordvoerder van de midwinterhoornblazersgroep vertelde krachtig dat hij het belangrijk vond bij de jeugd belangstelling te wekken voor de midwinterhoorn. Ja, dacht ik, dat kan vast geen kwaad, terwijl ik ook zeker wist dat de midwinterhoorn het daar niet haalt. Waarom wilde de midwinterhoornblazersgroep dat? Helaas was het onderwerp toen afgelopen.
De presentator van het programma, niet de presentatrice, vroeg zich af hoe de situatie op de weg was: “Blaast het daar een beetje door?” Tja, zo gaan we om met tradities.