Hartslag

Vorige week stond ik in de buurt van Amersfoort in de file. Het regende zacht. Ik reed niet eens langzaam meer, maar stond stil. Op de radio hoorde ik dat deze file een oponthoud van ruim een uur veroorzaakte. Tegen mijn humeur zeg ik dan dat het flink moet zijn en daarbij help ik een handje door aan grappige dingen te denken. Ik kijk dan om me heen, want er is altijd wel iets amusants aan de hand. Een telefonische ruzie bijvoorbeeld. Of iemand die enorm in zijn neus in de weer is.
In het bestelbusje dat naast me stopt en daar dus ook wel even zal blijven staan, zit een jonge vrouw met een helblond kapsel dat alle kanten op spat. Het ziet er onrustig uit, maar waarschijnlijk heeft ze vanmorgen voor de spiegel gedacht: “Dát is leuk.”
Ineens zet ze haar mond wijd open en die gaat vervolgens onheilspellende bewegingen maken, waarbij haar hele gezicht meedoet. Wat te doen? Zou ze zich niet goed voelen? Bestrijdt ze ademnood? Stap ik uit met een helpende hand? Waakzaamheid is dan geboden, want ik kan ook de vraag moeten beantwoorden waarmee ik me bemoei.
Dan zie ik het: ze zingt! Ik draai mijn raam open en nu hoor ik het ook, een onstuimig lied dat ik niet ken. Mijn humeur knikt dankbaar.
Onlangs las ik dat zingen in de auto gezond is. Het is goed tegen de stress en je kunt je er gelukkiger van voelen. Ook uitstekend voor de hartslag en ademhaling. Jammer dat ik het lied van de vrouw niet ken, anders zong ik mee.
Gek dat ik niet weet of ik in de auto zing. Misschien onbewust. O nee, laatst had ik het wel in de gaten. Ik zong mee met een stokoud lied op de radio, Wat Een Geluk Dat Ik Een Stukje Van De Wereld Ben. Ik schrok ervan. En nu ik dit noteer, zing ik het weer.