Ambachtelijk

Als ik naar de kledingwinkel ga om daar een nieuw zondags pak te kopen, loop ik er een tijdje rond en laat me misschien adviseren door een verkoper die vraagt of ik `iets speciaals’ zoek. Als ik een pak zie dat me zondags genoeg lijkt, pas ik het, met tegenzin, en als het me bevalt, koop ik het. De verkoper complimenteert me en even later sta ik met een grote puike papieren tas opgelucht weer buiten.
Waaraan ik niet moet denken is dat de kledingwinkel er ineens anders uitziet. Dat ik bijvoorbeeld op een podiumpje mannen in nieuwe pakken zie demonstreren wat je in de pakken allemaal kunt doen: vrouwen het hof maken, als een enorme man van de wereld een blauwe cocktail drinken, losjes wat aandelen kopen, dat soort dingen. En dat de verkoper tegen me zegt dat een pak niet alleen een pak is, maar ook`een stukje beleving’.
Is deze situatie denkbaar? Ja, nee, misschien. Ik lees dat onze supermarkten binnen afzienbare tijd langzaam die kant op gaan. Er zijn wel levensmiddelen te koop, maar de presentie ervan wordt minstens even belangrijk. Kookeilandjes, ik noem waar wat. Of de vleesafdeling waar de slager ontzettend ambachtelijk in de weer is, waardoor een onsje salami aanschaffen niet zomaar gaat.
Ik had het zojuist over `een stukje beleving’ (grrr), de hele supermarkt moet één beleving worden. Ik kan er nog wel een pot pindakaas kopen, maar het is handiger dat ik die gewoon via internet bestel. Dat als ik het autootje van de postbezorger zie stoppen, denk: hé, daar is de pindakaas.
Zonder dat we het in de gaten hebben, worden we andere mensen, terwijl nauwelijks uit de voeten kunnen met wie we op dit moment zijn. Misschien proberen we maar wat. Tegen de klippen op.