Open

Vrijdagavond zag ik een fragment van een televisieprogramma van Paul Witteman waarin hij zich afvroeg hoe het zat met geluk. De meeste mensen zullen daar min of meer hun hele leven mee bezig zijn.
Ik kan me soms ontstellend gelukkig voelen, maar als ik er dan over ga praten, spat het van me weg. Ik denk dat de momenten van geluk maar kort duren, maar dat ze zo intens zijn dat je er een tijdje mee voort kunt.
Het programma van Witteman ging over manieren om gelukkiger te worden. Ik viel erin toen de presentator knuffelde met vreemden. Ik bezig het woord knuffelen altijd met lichte tegenzin, maar zo heette het: knuffelen met vreemden. Ik heb Paul Witteman weleens gesproken, maar ken hem nauwelijks. Toch durf ik met grote zekerheid te veronderstellen dat hij geen knuffelaar is. Maar hij deed het. Hij stond open in een kantoortje en daar kwam telkens een vreemde binnen. Witteman en de vreemde omhelsden elkaar innig, wang tegen wang, en ondertussen wreven ze over elkaars rug. Zag er dierbaar uit.
Zo begroet ik meestal mensen die me lief zijn, zonder te weten dat het knuffelen was. Ik geloof dat ik er eerder over hoorde, over knuffelen met vreemde. Het kan dat ik er hier al over schreef, maar ik heb er tot nu toe niets mee gedaan. Misschien is het alleen maar goed, maar ik moet me ergens overheen zetten, ik ben er te verlegen voor. Misschien moet ik beginnen met een vreemde die me niet helemáál vreemd is. Maar ja, je kunt het niet zomaar doen, het is handig als je even zegt wat de bedoeling is. Het woord knuffelen vermijdend kan ik zeggen: “Mag ik je omhelzen?” Maar als de ander zegt daar nu geen tijd voor te hebben sta je daar ineens loos in donker novemberlicht.