Ongeduldig

Wachttijd probeer ik nooit als verloren tijd te beschouwen, maar daar moet ik natuurlijk wel mijn best voor doen. Wachten is vaak lastig. Het kan meevallen als je precies weet hoe lang je op iets of iemand moet wachten, maar dat is meestal niet het geval.
Als ik in de polikliniek wacht tot ik aan de beurt ben, kan ik helaas geen boek lezen, want als ik dat doe, gebeurt het dat ik erin verdwijn en hoor ik niet dat mijn naam wordt geroepen. Stokoude tijdschriften liggen er niet meer, omdat iedereen toch constant op het telefoontje zit te loeren, dus kijk ik maar een beetje om me heen, ook weer niet te intens, want dan kan men denken dat ik niet helemaal goed bij mijn hoofd ben. Nee, ik neem iemand in het vizier en daar ga ik van alles bij bedenken, hobby’s, rare eigenschappen, liefdesleven, dat soort dingen.
Erg vind ik thuis zitten wachten. De loodgieter komt, maar wist niet hoe laat: “In de loop van de ochtend.” Ik kom tot niets, stel de toiletgang uit en kijk een beetje uit het raam, alsof dat helpt, maar dat doe ik, geloof ik, ook terwijl ik op de bus wacht: ongeduldig in de richting kijken van waaruit de bus moet komen.
Pakjes die worden bezorgd, wil ik ook niet missen. Als ik toch de deur uit moet, wat soms niet anders kan, hang ik een briefje onder de bel: of het pakje bij de buren bezorgd kan worden. Als ik weer thuiskom, mag ik niet vergeten het briefje weg te halen, want stél dat de pakjesbezorger naar de buren gaat, misschien zijn die dan wel even niet thuis.
Laatst belde de pakjesbezorger bij de buren aan, nadat hij mijn briefje had gelezen en zei vriendelijk: “Hij moet schrijven: groot pakje. Kleine kunnen door de brievenbus.” Zorgvuldig vind ik dat.