Parmantig

De medewerkster van de apotheek zet mijn medicijnen klaar op de balie en neemt die met me door. Dat moet, geloof ik, want daar zijn kosten aan verbonden. Op het papier dat ze daarbij gebruikt, staan ook mijn persoonlijke gegevens. Adres, telefoonnummer en zo. Ze vraagt of ik die even wil controleren. Ik knik. Ik wijs naar het woordje `man’ en zeg parmantig: “Klopt.” Tegelijkertijd voel ik lichte zelfhaat door me heen waaien en denk geïrriteerd: hoeft niet, grapjes hoeven niet altijd en zeker geen flauwe grapjes en alsjeblieft geen grapjes die al honderdduizend keer gemaakt zijn. De medewerkster van de apotheek lacht uit beleefdheid net iets te hard en ik verontschuldig me. Het is allemaal niet erg natuurlijk, maar toch heeft mijn humeur een krasje opgelopen. Kan ik er wel weer uit wrijven, maar dat is zonde van de tijd.
Op weg naar huis loop ik een slijterij binnen. Er staat een nieuw meisje achter de toonbank. Als ik afreken zegt ze: “Ik hoef u niet te vragen of u ouder bent dan 18.” Anderen mogen van mij best flauwe grapjes maken, zeker meisjes met veel sproeten. Ik zeg: “Net.” Hou op, denk ik grimmig, hou daarmee op. Maar dat lukt me niet, ik voeg er gladjes aan toe: “Ik kan het bewijzen, hoor.” En mijn hand zoekt al in mijn binnenzak naar mijn rijbewijs.
Buiten zou ik graag even een beetje braken, maar zoiets gaat niet als het niet strikt noodzakelijk is. Misschien is het ook de behoefte altijd iets te willen zeggen, een duit in het zakje te doen, een sociaal vaardigheidje te etaleren. Wordt het leven er leuker of lichter of makkelijker van?
Tegen het einde van vorig jaar maakte ik geen goede voornemens voor het nieuwe. Doe ik nu wel. Ik vang ze met een vlindernet.