Vragen

Eergisteren was ik gast in het nachtelijk radioprogramma Nooit Meer Slapen. Daarin zit een rubriek die Open Kaart heet. Dan moet je uit een kaartenbak vier kaarten trekken waarop vragen staan. De presentator van het programma weet niet welke vragen dat zijn en ze overvallen jou ook. Bijvoorbeeld: Waar schaamt u zich voor? Of een makkelijke: Wanneer wist u dat u het werk ging doen wat u nu doet? De vraag waar ik het langst over moest nadenken, hardop, want op de radio mag geen stilte vallen: Wie neemt u niet serieus? Wie me dan onmiddellijk te binnen schieten, zijn de mensen die de hele dag via de sociale media op alles en iedereen aan het schelden zijn. Nee, dacht ik, ik wil niets met ze te maken hebben, maar waar hun gedrag vandaan komt, moet ik helaas wel serieus nemen.
Vervolgens passeerden wat mensen de revue aan wie ik een hekel heb. Maar ja, ik neem ze serieus, anders had ik geen hekel aan ze. Moeilijke vraag.
Uiteindelijk kwam ik bij arrogante personen terecht, geen specifieke, in het algemeen. In hen verlies ik meteen mijn interesse. En dan neem ik ze dus niet serieus. Van de andere kant: ik kan ze op een vreemde manier amusant vinden. Neem ik ze dan toch serieus? Lastige kwestie. De vierde vraag weet ik niet meer.
Misschien een boeiend gang van zaken voor oudejaarsavond, als je die tenminste in gezelschap doorbrengt. Iedereen bedenkt vijf vragen. Die gaan in een bak. Dobbelen. Wie het hoogste of laagste gooit, pakt een vraag. Wie een vraag niet wil beantwoorden, legt uit waarom. Die vragen uiteraard bewaren. Er zo nu en dan nieuwe bij bedenken. Volgende jaar de kaartenbak er een paar keer bij pakken, tijdens het natafelen. Kunnen we wijzer van worden.