Glad

Veroorzaakte bijna opluchting dat het nog echt winter kon zijn. Duurde maar even, maar toch. Was gelukkig nog niet vergeten hoe het voelde: wakker worden en zonder naar buiten te kijken weten dat het gesneeuwd heeft. Dat hóór je, ook al ligt er maar een flinterdun laagje. Ik heb het over de vroege ochtend. Het is anders stil dan wanneer er geen sneeuw ligt, een geruststellende stilte. Het is dan ook lekker om naar buiten te gaan. Ik deed dat om een uurtje op de fitnessclub door te brengen.
Terwijl ik daarheen liep, vond ik dat ik een beetje waakzaam moest zijn, want ik wilde niet vallen. Op de radio had ik gehoord dat het hier en daar extréém glad was. Vind ook prettig van winters weer: we doen overal een schepje bovenop. Dus niet gewoon glad, wat natuurlijk al glad genoeg is, nee, extreem glad.
Ik kwam pas ten val voor de deur van de fitnessclub, niet eens door de gladheid. Veter van een van mijn schoenen zat los. Ik struikelde, incident van niks, ik kwam tamelijk schadeloos op mijn zitvlak terecht. Dat lichaamsdeel noem ik nooit zo, maar nu lijkt het me juist. Er passeerden een man en een vrouw. Ze hadden ieder een blik erwtensoep vast. Mmm, winters smullen straks. Ze keken geschrokken naar me. Ik zei wat ik altijd zeg als ik ben gevallen, wat gelukkig niet zo vaak voorkomt: “Ik ben gevallen.” Het was geen klacht, meer een overbodige toelichting. Wel vond ik het licht tragisch voor de deur van de fitnessclub te vallen.
Die deur is van glas. De coach had me gezien, hij opende de deur en zei: “Welkom.” En toen ik op de weegschaal stond, zei hij streng: “We spreken af dat volgende week het gewicht met een 9 begint.” Ja, dat had ik net wel gemerkt: er viel nogal wat.