Tintelen

In Trouw las ik een artikel over het lied Penny Lane van The Beatles. Moet ik dat laatste erbij zetten? Ik denk dat het bij de basiskennis hoort, hoewel ik laatst een twintigjarige nogal wat over The Beatles moest uitleggen, terwijl ze toch een fanatieke muziekliefhebber is. Graag lees ik over liedjes, over de herinneringen die ermee verbonden zijn.
Het artikel over Penny Lane was geschreven omdat het vijftig jaar geleden is dat het werd uitgebracht. Ik herinner me dat ik het voor het eerst hoorde, op een winterse ochtend in de huiskamer van het ouderlijk huis, waar ik (14) op dat moment als enige was. Er begon een geluksgevoel in me te tintelen, ik kan het niet anders zeggen dan zo. Ook werd ik er ontzettend vrolijk van. Ik geloof dat ik een juichende beweging maakte. Daarom weet ik nog zo goed dat ik alleen in de huiskamer was. Als mijn zusjes er ook waren geweest, had ik die juichende beweging vast achterwege gelaten.
Later op de dag ging de plaat kopen bij de Nijmeegse Muziekhandel. Thuis bleek ik de andere kant veel beter te vinden, Strawberry Fields Forever, zelfs zo veel beter dat Penny Lane een beetje braaf liedje werd, wat het misschien ook is, maar als ik de titel lees, klinkt het meteen in mijn hoofd en zing ik het zacht mee. Dat hoeft niets over de kwaliteit van het liedje te zeggen, want ik heb het ook met Weekend van de Nederlandse band Earth & Fire, wat ik een matig nummer vind, maar als ik de titel tegenkom, zelfs als ik ergens Earth & Fire zie staan, wil het de eerste uren niet uit mijn hoofd.
Waarom Penny Lane wat mij betreft wel tot de betere liedjes hoort, is door het geluksgevoel dat ermee verbonden in. Dan heeft het iets in je leven veranderd.