Theoretisch

Dat het gisteren de Internationale Dag van het Geluk was, wist ik nog niet toen ik in alle vroegte door de laffe regen naar de fitnessclub fietste om daar vooral aan niets te denken terwijl ik met gewichten in de weer ging. Op de terugweg merkte ik er ook niets van.
Het drong pas tot me door toen ik er thuis een bericht over las: International Day of Happiness – ook in het Engels, dan is het helemaal menens.
Wij hebben niets te klagen hier in Nederland. 88 procent van de volwassenen is gelukkig. En dat is al zo sinds 2013. Het is onderzocht door het Centraal Bureau voor de Statistiek.
Ik vind dat veel, hoor: 88 procent. Terwijl ik de laatste tijd zo vaak hoor over boze, ontevreden mensen. Kun je boos en ontevreden en gelukkig tegelijk zijn? Volgens mij niet. Of je moet het enorm heerlijk vinden boos en ontevreden te zijn. In mijn omgeving ken ik niemand die zo in elkaar zit. Ook trouwens niemand die iets gevraagd is door het Centraal Bureau voor de Statistiek. Misschien was het percentage dan nog hoger geweest. Dat zeg ik nu, maar zeker weten, doe ik het niet. We hebben het er nooit over. Bovendien: wat is dat, gelukkig zijn? Als je je intens bezighoudt met die vraag, benader je de kwestie misschien te theoretisch. Geluk moet je overkomen en dan moet je je niet meteen afvragen wat er aan de hand is, want dan denk je het weg.
Blijft vreemd dat je niet zou zeggen dat 88 procent gelukkig is. Kijk maar eens om je heen tijdens een wandeling door de buurt. Misschien is het wel niet te zien. Zie ik er bijvoorbeeld gelukkig uit? Nee, ik ben veel te vaak in gedachten, maar dan ben ik soms wel in de buurt van geluk. Iemand kan me dan vragen: “Is er iets?” Dat is zo jammer!