Dassen

In de polikliniek longgeneeskunde moet ik langer wachten dan ik gewend ben. Ik heb me zo ingesteld dat ik me daar niet over opwind, ook al wacht ik op een gesprek waaraan ik niet veel heb. Ik zit daar vanwege lichte astma. Eens in zoveel maanden houd een longarts me in de gaten en een paar weken later spreek ik met een verpleegkundig specialist. Haar zie ik vandaag. Ze vraagt hoe het gaat met de ademhaling. Ik zeg dat het goed gaat en daarna nemen we afscheid.
Op de monitor in de wachtkamer worden allerlei filmpjes vertoond. Ik kijk daarnaar, want lezen lukt me niet in die ruimte, zelfs geen krant. En er liggen ook geen beduimelde tijdschriften meer waarin het harde liefdesleven van Bekende Nederlanders aan de orde is.
Al een keer of zes heb ik hetzelfde filmpje over dassen gezien. Het dier das. Ik weet weinig van dassen af en betreur het dat het filmpje zonder geluid wordt uitgezonden. Het duurt ook maar kort, misschien een minuut. Misschien is dat de spanningsboog die een wachtende in deze polikliniek kan verdragen. Je ziet drie dassen in een bos in de weer, beetje hollen, beetje aan elkaar neuzen en dan is het weer voorbij.
Het volgende filmpje heet: Gezond op wintersport. Gaan er mensen in april op wintersport? Vast.
Ik blijf een beetje hangen in de vraag waarom ons een korte blik in het leven van de dassen wordt gegund. Tijd geleden zat ik te wachten op de Eerste Hulp. In de de nacht van de fiets gevallen. Lekkend voorhoofd. Daar werd een film over forse wurgslangen vertoond. Telkens opnieuw. Ze lagen in een kuil, die wurgslangen. De keuze voor dit dier begrijp ik. Het is een soort impliciete waarschuwing: kijk toch uit bij wat je doet! Maar dassen en longen?