Knolselderij

Natuurlijk houd ik ook van befaamde restaurants. Waar ik alleen niet tegen kan, is dat je vaak een kwartaal van tevoren moet reserveren. Je moet iets over hebben voor een culinair avontuur, maar toch. En als je er dan eindelijk bent, zak je dom weg in de opluchting dat het je eindelijk is gelukt. Ik wil dan de man van de wereld uithangen, iemand die om de haverklap in dat soort restaurants eet, maar die pogingen zijn alleen maar raar.
Soms is het menu me onduidelijk, maar ik snap dat het niet de bedoeling is dat ik om opheldering vraag. Nee, ik knik ernstig en kan ook weleens iets zeggen als: “Is het erg als ik beken dat ik geen liefhebber ben van orgaanvlees?” Ik hóór me die woorden uitspreken en voel lichte zelfhaat gloeien. De ober kijkt gekweld: “Dan hebben we een probleempje met het voorgerecht, maar ik garandeer u: u proeft het niet.” Ik vraag me af waarom het er dan in zit, maar die vraag stel ik niet hardop.
Gisteren werden de 50 beste restaurants van de wereld bekend. Het beste staat in New York: Eleven Madison Park. Een van de specialiteiten aldaar: in varkensblaas gegaarde knolselderij met truffel. Ik ben graag in New York, maar vrees dat ik er niet in slaag in de eetzaal van dat restaurant te arriveren. Waarschijnlijk moet je al reserveren dat je wilt reserveren.
Eén Nederlands restaurant hoort bij de beste 50, De Librije in Zwolle. Daar ben ik ooit geweest, maar toen was het nog niet zo beroemd. Misschien bedriegt mijn herinnering me, maar ik zat er redelijk op mijn gemak.
Thuis maak ik vaak een lekkere gehaktbal van de Librije. Niet dat die daar geserveerd wordt, maar een van de koks leverde het recept. Zo doe ik toch een beetje mee met de grote wereld.