Geheimzinnig

Eerlijk gezegd fronste ik afgelopen vrijdag ook even geïrriteerd de wenkbrauwen toen ik hoorde dat Jesse Klaver die dag niet meedeed aan de formatiegesprekken omdat hij een papadag had. Ik vind dat het moet kunnen, maar heb een hekel aan kleutertaal als die gebezigd wordt door mensen die geen kleuter meer zijn. Papadag. Helder woord, daar niet van, maar er is vast ook wel een ander te vinden.
Van de andere kant: er gebeurde even iets wat de boel minder saai maakte. Iemand deed een dag niet mee.
Net als iedereen lees en hoor ik zo’n nu en dan berichten over de gang van zaken en dan merk ik dat ik die net zo goed niet kan lezen of horen. Men praat ergens over, langdurig, maar daar mag niet over gepraat worden. Waarom niet? Omdat er niets te zeggen valt over wat er wordt besproken. Misschien is dat ook wel zo, maar misschien is het wel omdat de afspraak is alles onder de pet te houden. We kunnen dat irritant vinden omdat het over ons gaat. Een paar maanden lang zijn we intensief aangesproken op ons stemgedrag, op verkiezingsdag hebben we echt ons best gedaan en daarna werd het stil.
Je ziet onderhandelaars naar buiten komen met een geheimzinnig glimlachje. Ze zeggen dat ze een goed gesprek hebben gehad. Dat horen we vaak: een goed gesprek. Daar ga ik bijvoorbeeld over nadenken: wat is een goed gesprek? Wanneer heb ik dat? En als ik dat heb, welke ingrediënten van dat gesprek maken het goed? Wat heb ik er zelf aan gedaan?
Natuurlijk zijn er ook nog andere vragen: waarom vragen journalisten van alles aan mensen die niets willen zeggen? Ja, ze zeggen wel wat, maar dat hadden ze net goed niet kunnen zeggen. Waarom schreeuwt er niemand? Waarom krijgt niemand de slappe lach?