Buik

De vrolijke vrouwen van het ontbijtprogramma waren gisteren in de ban van gezellige opwinding. Vanwege de panda’s. Ze vertelden dat er in China nog een afscheidsceremonie was en dat de panda’s daarna naar het vliegveld werden gereden. Ik probeerde me een voorstelling van de afscheidsceremonie te maken, maar dat lukte niet, want is wist niet hoe ik de gebeurtenis moest benaderen. Vanuit de panda’s of vanuit de mensen die afscheid van de dieren namen? Misschien wel vanuit de wereld in het algemeen, een wereld waarin panda’s van punt A naar punt B vervoerd worden.
Ik bleef een beetje bij het ontbijtprogramma hangen en ja hoor, even later zei de presentatrice dat `op dit moment’ de panda’s naar het vliegveld gingen. Ze voorspelde dat morgen, inmiddels vandaag, een nationale pandadag zou worden. Ook hiervan kon ik me op dat moment geen voorstelling maken. Ik ben niet iemand die zich mokkend afvraagt of die panda’s nu wel zo belangrijk zijn terwijl alles om ons heen in brand staat. Alles is belangrijk, het is maar hoe je er tegenaan kijkt.
Ik las dat twee stewardessen uit Rhenen aan boord zijn van het vliegtuig dat de panda’s naar ons land brengt. Daar hebben ze om gevraagd. Mocht dus. “Het voelt speciaal,” zegt een van de stewardessen.
Ik was eens in een dierentuin waar ook nog niet zo lang een panda was, Londen of Berlijn, ik weet het even niet. Misschien waren het wel twee panda’s, maar ik zag er maar een. Er verdrongen zich wel honderd mensen voor de kooi (`het verblijf’). Iedereen wilde de panda fotograferen of filmen. Het dier lag op zijn rug in het hoge gras te slapen. Alleen zijn bolle buik was zichtbaar. Was benieuwd naar hoe men thuis de foto’s of de film zou beleven.