Light

Eens in de zoveel tijd lees je een artikel van iemand die een tijdje zonder mail heeft geleefd of zonder telefoontje. En wat dat dan met je doet. Meestal weet je ongeveer wat er te lezen valt, maar je leest het toch. In mijn geval omdat ik hoop dat het allemaal om opluchting gaat, opluchting in de meest letterlijke betekenis van het woord: dat je meer lucht krijgt en je daarom beter en vrijer voelt.
Eergisteren las ik de bevindingen van de mediaredacteur van de NRC die een week lang zijn smartphone niet gebruikte, maar uitsluitend de Light Phone, een telefoontje zoals de telefoon van lang geleden: je kunt bellen en gebeld worden, klaar. En je kunt er 9 nummers in opslaan, de rest moet je zelf onthouden. Daarover dadelijk meer.
De mediaredacteur schrijft inderdaad over de vreugde niet enorm bereikbaar te zijn, weer tijd te hebben voor een boek en niet alles op te slaan met foto’s en berichten. Maar hij zegt dat we niet moeten overdrijven, dat je de smartphone ook uit kunt zetten. Ja, dat zeggen ze ook altijd over televisieprogramma’s waaraan je je ergert: er zit een knop op de tv. Weet ik, maar toch maken televisieprogramma’s die je niet ziet, deel uit van je omgeving, en je omgeving bepaalt behoorlijk hoe het met je gaat.
Maar waarover ik het even wil hebben is de Light Phone. De makers ervan zeggen dat die er is om zo min mogelijk te worden gebruikt. Dus alleen maar de basisdingen die ik net noemde. Als ik zoiets lees, verlang ik terug naar de telefooncel. Misschien moet die er weer komen. Je hebt geen telefoon meer, maar wel een pasje om de telefooncel te openen. En dan een paar muntstukken aan een efficiënt (graag!) gesprek besteden. Wedden dat het beter met ons gaat.