Stofzuigerzak

Toen ik nog niet zo lang geleden opgroeide, was het in deze periode de gewoonste zaak van de wereld dat zich min of meer overal De Grote Schoonmaak voltrok. Van het huis dus. Bij ons duurde die een dag of drie. Het verantwoordelijke team bestond uit mijn moeder, de hulp in de huishouding, toen nog `werkster’ genoemd, en een tante die het allemaal `zo gezellig’ vond. Mijn vader had die dagen dringende bezigheden elders.
Ik sloeg een en ander met belangstelling gade. Het leek wel alsof het huis bewóóg, ja, of het er lekkerder bij ging liggen. Mijn moeder, de hulp in de huishouding en de tante waren tijdens dat werk voortdurend aan het woord. Na die drie dagen rook alles naar een nieuw begin, de lente was tot bloei gekomen, de donkere dagen ver weg, we waren klaar voor de zomer.
In mijn omgeving doet niemand meer aan De Grote Schoonmaak. In de buurt waar ik woon merk ik er ook niets van. Iedereen heeft het er veel te druk voor, of dénkt dat.
Op maandag komt hier een echtpaar dat het hele huis onder handen neemt. Dat veroorzaakt bij mij licht schuldgevoel. Ik maak zelden schoon, maar ruim wel dingen op, dat wil zeggen dat ik die dingen verplaats, vooral naar mijn werkkamer. Ik ben sterk in het maken van stapels. Ik zou daar dringend iets aan moeten doen.
Ik lees wat Jan Derksen, hoogleraar klinische psychologie aan de Nijmeegse Radboud Universiteit hierover zegt: als je van plan bent het huis op te ruimen, moet je ook naar je eigen binnenkant kijken. Je hebt immers, zo lees ik, een stofzuigerzak in je buik vol opgekropte emoties. Die moet éérst leeg. Ah! Ik keek gisteren in de spiegel per ongeluk naar mijn buik en toen dacht ik van alles. Nu krijgen die gedachten een richting.