Vingers

Van spreekwoorden gezegden houd ik niet, maar er is er één die ik koester: waar een wil is, is een weg. Ik voeg er meteen aan toe dat ik het slecht verdraag wanneer iemand anders dat tegen me zegt. Nee, ik moet het mezelf voorhouden: waar een wil is, is een weg.
Ik ben er levenslang van overtuigd geweest dat wanneer je iets echt wilt, het dan ook gebeurt, wanneer het tenminste met geestkracht en talent te maken heeft. Ik heb het natuurlijk niet over wensen als: volgende week een huis met achttien badkamers en een betoverend meisje voor dag en nacht dat ook nog mooi kan zingen en groene vingers heeft en uitzicht op een erfenis van een miljoentje of veertig. Een wens is trouwens iets anders dan wat je hartstochtelijk wilt. Daar moet je dan natuurlijk wel alles voor doen en ook beseffen dat veel héél veel tijd kost, maar dat mag het werken aan wat je wilt niet in de weg staan.
Ik geloof ook dat het bij levenskunst hoort van alles te blijven willen, mits je natuurlijk de kwaliteit van je leven in de gaten houdt. Ik bedoel dat ik er geen voorstander ben van vast te stellen: oké, dit was het dan. Misschien als je op het punt staat je ogen voorgoed te sluiten, maar van dat moment heb ik geen verstand.
Ik zag vorige week weer het televisieprogramma Mindf*ck en alles wat Victor Mids daarin doet, fascineert me zeer. Ik kijk mijn ogen uit en zit vlak voor het televisiescherm om alles zo scherp mogelijk waar te nemen, maar snap er niets van. Maar wie wel? Met die laatste vraag begint het. Er zal in mijn omgeving vast iemand zijn die me minstens één situatie kan uitleggen. Ik hoef heus niet alles te kunnen wat Victor kan, maar één ding. Dat wil ik. Wordt vervolgd, waarschijnlijk.