Welkom

Ineens zijn er weer vijf jaar voorbij en ligt er een brief van de gemeente dat mijn paspoort op 16 mei verloopt. Bij zo’n bericht heb ik altijd sterk het gevoel dat ik zelf ook weer een beetje verloop. Natuurlijk zie ik ook tegen de gang van zaken op, maar dat heb ik altijd wanneer het gaat om officiële documenten. Er zal vast iets mis zijn, denk ik dan. De ambtenaar die mijn paspoort behandelt, kijkt gealarmeerd naar zijn computerscherm en zegt: “Ik zie dat u een paar Binnenlandse Zaken niet op orde heeft. U begrijpt dat er dan van een nieuw paspoort geen sprake kan zijn.” Vervolgens beëindigt hij het gesprek door op te staan en naar een paar collega’s te lopen om daar enige tijd te lachen en met elastiekjes te spelen.
Allemaal onzin natuurlijk. Dat weet ik van vijf jaar geleden. Ik woon in een vrij grote en onrustige stad, maar iedereen op het Stadhuis is te vriendelijk voor woorden. Dat begint al als ik de hal binnenkom waar zich de Stadsloketten bevinden. Een vriendelijke man heet mij welkom en toetst namens mij op het scherm om een nummertje te krijgen. Echt waar. Hij zegt: “Wachttijd is ongeveer tien minuten.” Tien minuten is niks, zelfs veel te kort om rustig om je heen te kijken om te zien hoe het anderen vergaat in hun contacten met de bureaucratie.
Na tien minuten ben ik inderdaad aan de beurt. Een vriendelijke vrouw gaat geduldig met om. Komt misschien ook door de pasfoto waarop ik sta als Een Verwarde Man Die Van Iets Onbevattelijks Schrikt. Ze maakt grapjes.
Vijf minuten later sta ik weer in het zachte ochtendlicht. En vaag in de war: vroeger kreeg je bij gemeentelijke instellingen altijd straf omdat je bestond. Daar moet je nu zelf voor zorgen.