Precair

In alle kranten die me deze week onder ogen kwamen, werd geschreven over de veranderingen in de stripverhalen over Suske en Wiske. De belangrijkste verandering is dat Wiske voortaan borsten heeft. Had ze zeventig jaar niet, maar nu mag het. Het mag niet alleen, de nieuwe tijd vraagt erom. Zolang we nog geïnformeerd worden over dit soort zaken, is de wereldbrand misschien verder uit de buurt dan we denken.
Wiske heeft borsten. Ik sprak deze woorden zo nu en dan hardop uit, niet alleen om de betekenis ervan goed tot me door te laten dringen, maar ook in het besef dat toen ik voor het eerst de avonturen van Suske en Wiske las, het helemaal niet de bedoeling was dat je het over borsten had. Je mocht er zelfs niet aan denken.
Dat je moeder borsten had, ja, dat wist je, dat was de normaalste zaak van de wereld, net zoals je moeder dat in haar geheel was. Daar was je mee opgegroeid. In mijn geval was dat in Nijmegen. Daar liepen uiteraard ook andere vrouwen met borsten rond, maar dat was een omstandigheid die je moest negeren. Op school en in de kerk waarschuwde mijnheer pastoor je tegen onkuise gedachten. De kwestie was zo precair dat hij niet eens kon uitleggen wat een onkuise gedachte was, want dan moest hij met een voorbeeld komen en dat bracht bij ons vast enorm onkuise gedachten teweeg.
Was er iets in mijn leven veranderd als Wiske toen al borsten had?
In de vijfde klas van de lagere school zat een jongen die soms een exemplaar van het tijdschrift De Lach bij zich had. Als je hem een stuiver gaf, mocht je daar een paar seconden in kijken. Dan zag je borsten.
Af en toe verlang ik terug naar die dagen, naar hoe je stamelend begon aan een avontuur waarvan je geen idee had.